Sevgisiz Babalık, Çocuğun Kanatlarını Kırar

Ne kadar acıdır bir babanın çocuğunu birtakım şeyler adına yaralaması. Çocuk henüz küçücükken, daha şuuru aydınlanmadığı için hatalar yapacaktır; haşarılıklar, haylazlıklar görülecektir onda ve kabahatler işleyecektir. Üç yaşından itibaren şuurunun aydınlandığını düşündüğümüz bir çocuğun, dünyayı tanıma döneminde elbette ki bunları yaşaması gayet tabiidir. O aslında her çocuk gibi her şeyi oyuna çeviren “Allah’tan korkmaz, cennetten çıkmazlar”dan biridir.

Baba Sevgisiz Büyümek

Öyle ki namaz bile oyundur onun için ve saflar arasında dolaşmayı, secde eden babasının üzerine çıkmayı çok sevecektir. Sokakta arkadaşlarıyla kavga edecek, üstünü başını kirleterek dönecek, ne kadar istenmese de belki de küfürler öğrenip gelecektir eve. Komşu evlerin camlarını kıracak, yeni masraflar açacak ve bir türlü dur durak bilmeyecektir. Velhasıl akla hayale gelmedik binbir türlü huzursuzluk verip kızdıracaktır babasını. Eğer babası bu haşarılıklar ve haylazlıklar yüzünden çocuğunu dayakla terbiye etmeye kalkarsa ve henüz o küçücük ruhun anlayamayacağı cezalar verirse o küçük çocuğun kanatları kırılır. 

Sevgiyle onarılmazsa bu hatalar, bu kusurlar ve şiddetle cezalandırılırsa, korkulur ki o kanatları kırılan çocuk, belki de sırf bu yüzden, kendini ileriki yaşlarda tamir edemez ve daha büyük hatalar işlemeye başlar. Sevgisizlik ve şiddet yüzünden onu bekleyen şey, -“Allah göstermesin” dualarıyla ifade edelim- kısaca söyleyecek olursak “suç”tur. Evet, çocuk suç işlemiştir ve suç suçu getiriyordur ama o çocuğa sevgisiz ve şiddetle yaklaşan babanın hiç mi suçu yoktur siz söyleyin!

Baba Sevgisi Görmeyen Çocuklar

“Terbiye vereceğim” diye çocuğuna şiddet uygulayan babaların, kollarını kanatlarını kırdıkları çocuklardan sevgi görmeleri çok zordur. Hemen hemen her gün bütün çocuklarına dayak atan bir babanın ölümünün ardından kardeşlerin birbirlerine söylediği çok ilginç bir cümle aktardı bir meslektaşım bana. Bu cümle karşısında ürperiyorum: “Babamız öldüğü için hiç üzülmedik, çok sevindik; çünkü her akşam dayak yemekten kurtulduk.” Ne acı değil mi? 

Çocuklarına şiddet uygulayan babalar, çocuklarına vermediği bir şeyi, yani sevgiyi, çok sevdiğini söylediği torunlarına da vermeyebilir. Bu bir baba ve çocuk olarak en çok da sizi üzer belki. Birlikte öğreterek, göstererek çocuğunuzu terbiye edebilirdiniz oysa. Yapılan hatanın niye hata olduğunu ona anlatabilirdiniz, konuşabilirdiniz onunla. Eğer kendiniz bunu beceremiyorsanız, hatasından vazgeçerse daha iyi olacağını anlatacak babanızı ya da birini bulabilirdiniz. Çocuğun bağışlanmayan hataları daha büyük hatalara iter onları unutmayın!

Aşağıdaki kaynaktan faydalanılmıştır:
Çocuk Eğitiminde İlk Adımlar - Derya Şahin