Yeniden Anne Olmaya Hazır Hissetmiyorum

SORU:

Merhaba,

Ben 41 yaşında iki çocuk annesiyim. Oğullarımın biri üniversiteye gidiyor diğeri ise liseye gidiyor. Erken yaşta evlendiğim için onlarla birlikte büyüdük sayılır. Ben iki ay önce hamile olduğumu öğrendim. Bu durumu kabul etmekte oldukça zorlandım. Oğullarıma da durumu açıklamakta zorluk çekmekten korkuyorum açıkcası. İki aydır “Yeniden bir çocuğun bakımına hazır mıyım?” diye sorguluyorum kendimi. Çocuklarımın arasında çok yaş farkı olması da beni ayrıca endişelendiriyor. Sizce bu duyguları nasıl aşabilirim? Doğacak olan çocuğumun heyecanı yerine bu endişeleri yaşamak kendimi kötü hissetmeme sebep oluyor. Bu süreçte neler yapmalıyım?


CEVAP:

Merhabalar,

Allah hamileliğinizi sağlık ve afiyetle tamamına erdirsin. Yazdıklarınızdan beklenmedik bir hamilelik olduğunu anlıyorum, henüz şaşkınlık evresinde gibisiniz. Hem kendi değişecek düzeniniz hem çocuklarınızın tepkisi sizi epey düşündürmüş. Bir yandan da doğacak çocuğunuz için heyecan duymanızı engelleyen bu hislerden ötürü suçlu hissetmişsiniz.

Genç yaşta, beklediği bir zamanda hamile olduğunu öğrenen birisine göre sizin durumunuzda yaşanan hisler kesinlikle çok normal. Ayrıca hamilelik her zaman coşkuyla karşılanan bir haber olmayabiliyor. Bütünüyle bir ömür boyu sizi meşgul edecek bir canlının varlığından bahsediyoruz, bu büyük bir değişim. Bu anlamda zihnen farklı düşüncelerle meşgul olmanız, duyduğunuz heyecanı bastırmış olabilir.

Annelik yalnızca sevgi vermek değil, çevreyi çocuğa göre düzenlemek, kendinizi bir bakımveren olarak yeterli hale getirmek gibi sorumlulukların farkında olmayı da gerektirir. Çocuğunuzun içine doğacağı ailede kendinden oldukça büyük abileri olması, yenidoğan bir bebeğe zorlanmadan bakıp bakamayacağınız, belki doğum süreciyle ilgili düşüncelerinizin olması sizin bebeğinizin iyiliği için kaygılandığınızı gösterir, bu neden size kötü hissettirsin? Henüz belki bir ceviz kadarken bile o ve abileri arasındaki ilişkiyi düşünen bir annesi olması ne güzel.

Hamileliğin özellikle ilk haftaları bedeninizdeki hormonal denge bozulur. Bu sebeple ruh halinizde dalgalanmalar, aşırı kaygı, net düşünememe gibi sorunlar yaşayabilirsiniz. Belki 41 yaşında bir arkadaşınız, 2 büyük oğlu varken hamile kalmış olsaydı siz bu duruma sevinirdiniz. Bu durumu hayal ettiğinizde nasıl tepkiler vereceğinizi düşünüyorsunuz? İşte o tepkiler, hormonlarınızın bu alarm hali geçtikten sonraki düşünceleriniz olacak.

Belki gerçekten yeniden çocuk sahibi olmaya hazır değilsinizdir. Bu durumda hazırlanmak için hala vaktiniz var. Sizi en çok yetersiz hissettiren konuları belirleyerek bu alanda araştırma yapabilirsiniz, sizinle aynı dönemde hamile olan kişilerden bilgi alabilirsiniz, bir aksilik durumunda başvuracağınız kaynakları belirleyebilirsiniz.

Anneler genellikle çocuklar arasındaki ideal yaş farkı konusunda biz psikologlardan tavsiye ister. Bizler ideal yaşa dair tahminlerde bulunsak da genellikle evdeki hesaplar çarşıya pek uymaz. Örneğin “Yaşları yakın olsun, arkadaş olsunlar” dersiniz, bu sefer çocuklarınızın mizaçları çok ayrı olur ve sürekli çatışırlar. “Birisi büyüsün diğerine ablalık/abilik yapsın” dersiniz, büyüğün kardeşten sonra davranış problemleri ortaya çıkar. Abileriyle arasındaki yaş farkının etkisini ancak kendi ailenizde, kendi koşullarınızda yaşayarak görebilirsiniz.

Hamileliğe ve çocuğunuza hazırlanmanın ilk adımı bu durumu kabul etmek ve varlığını açıklamak olacaktır. Bu durumu zor da olsa kabullendiğinizden bahsetmişsiniz. Oğullarınıza bu durumu söylediğinizde artık hamileliğinizi söylemek ya da hamile olmakla ilgili düşünceleriniz geride kalacak ve asıl yaşadığınız sürece odaklanmaya başlayabileceksiniz. Oğullarınızla samimi bir ortam oluşturarak, onların iyi olduğundan emin olduğunuz bir anda bunu söyleyebilirsiniz. Sizin için çok zor olacaksa, eşiniz önceden kardeşleri olması halinde ne düşüneceklerini sorarak hem onları bu yeni duruma hazırlayabilir hem de sizin için onların tepkilerini öngörülür hale getirebilir.

Son olarak, kadınlar genellikle sürpriz bir hamileliğe sevinemeyince kendini bencillikle suçlar. Çocuğunu değil kendini düşünüyor olmak kötü hissettirir. Ancak “an”da kalıp gerçekten ne hissettiğimize odaklanmamız; üzülüyorsak, korkuyorsak, kaygılanıyorsak bunları kendimizi yargılamadan yaşamamız gerekir. Bu duygular ancak yaşandığı zaman giderler ve yenileri gelir. Hamileliğe sevinseydiniz kendinizi sevindiğiniz için tebrik edecek miydiniz, üzüldüğünüzde neden yargılıyorsunuz?


Aşağıdaki kaynaktan faydalanılmıştır:
Semerkand Aile Dergisi Sayı:214 s.36